Οι άνθρωποι αυτοί, γνωστοί ως «εγκλωβισμένοι», αντιμετώπισαν ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, καθώς οι ελπίδες τους για μια ομαλή ζωή μετά την εισβολή διαψεύστηκαν. Η παραμονή τους στις πατρογονικές εστίες τους δεν τους προσέφερε την προστασία που επιθυμούσαν, αλλά αντιθέτως τους εξέθεσε σε συνεχείς ταλαιπωρίες και καταπίεση.

Η καθημερινότητα των εγκλωβισμένων χαρακτηριζόταν από περιορισμούς στη μετακίνηση, ανεπαρκή πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες και παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Η οικονομική τους επιβίωση εξαρτιόταν από την περιορισμένη ανθρωπιστική βοήθεια που λάμβαναν από τις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Η ζωή τους βρισκόταν υπό συνεχή παρακολούθηση από τις κατοχικές αρχές, ενώ η ελευθερία τους να ασκούν τη θρησκεία και να διατηρούν την πολιτιστική τους κληρονομιά περιοριζόταν δραματικά. Παρά τις δεσμεύσεις που προβλέπονταν στην Τρίτη Συμφωνία της Βιέννης, οι εγκλωβισμένοι συνέχιζαν να ζουν υπό απάνθρωπες συνθήκες, καθώς η Τουρκία παραβίαζε συστηματικά τους όρους της συμφωνίας.