Η πολιτική εποικισμού της Τουρκίας στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου αποτελεί ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα ζητήματα στη σύγχρονη κυπριακή ιστορία. Η συστηματική μεταφορά πληθυσμού από την Τουρκία στην κατεχόμενη Κύπρο από το 1974 έχει επιφέρει δραματικές αλλαγές στον δημογραφικό χαρακτήρα της περιοχής, με τους έποικους να υπερβαίνουν πλέον αριθμητικά τους γηγενείς Τουρκοκυπρίους σε αναλογία 2:1. Αυτή η δραματική δημογραφική αλλοίωση δεν είναι τυχαία, αλλά αποτελεί μέρος μιας στρατηγικής που αποσκοπεί στην αλλαγή της πολιτικής και κοινωνικής δομής του νησιού.

Οι έποικοι που φτάνουν στην Κύπρο δεν είναι απλοί οικονομικοί μετανάστες ή εποχιακοί εργάτες, αλλά επιλεγμένοι πληθυσμοί από αγροτικές και επαρχιακές περιοχές της Ανατολίας. Η Τουρκία προχωρά στην εγκατάστασή τους στο νησί με σκοπό την αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα και την επιβολή μιας νέας πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Αυτός ο εποικισμός αποτελεί σαφή παραβίαση του διεθνούς δικαίου, και συγκεκριμένα της Τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης του 1949, η οποία απαγορεύει τη μεταφορά πληθυσμού από την κατοχική δύναμη στα κατεχόμενα εδάφη.

Η παρουσία των εποίκων αποτελεί σημαντικό εμπόδιο σε οποιαδήποτε προσπάθεια για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στο Κυπριακό πρόβλημα. Η διεθνής κοινότητα, και ιδιαιτέρως η Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουν καταδικάσει επανειλημμένως αυτή την πρακτική, ωστόσο οι προσπάθειες για την ανάσχεση του εποικισμού παραμένουν μέχρι σήμερα αναποτελεσματικές. Το ζήτημα αυτό απαιτεί άμεση προσοχή και λήψη μέτρων από τη διεθνή κοινότητα για την αποκατάσταση της νομιμότητας και της δικαιοσύνης στην Κύπρο.