Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 προκάλεσε μια από τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές κρίσεις στην ιστορία του νησιού, με χιλιάδες Ελληνοκυπρίους να αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Ο βίαιος εκτοπισμός πληθυσμών και η μετέπειτα μεταφορά Τουρκοκυπρίων και εποίκων από την Τουρκία στην κατεχόμενη ζώνη, επέφεραν σοβαρές αλλαγές στη δημογραφική δομή της Κύπρου.
Κατά τη διάρκεια και μετά την εισβολή, περισσότεροι από 170.000 Ελληνοκύπριοι, σχεδόν το ένα τρίτο του συνολικού πληθυσμού, έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα, αναζητώντας καταφύγιο στο νότιο τμήμα του νησιού. Ο βίαιος αυτός εκτοπισμός συνοδεύτηκε από εκτεταμένες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με μαζικές δολοφονίες, βασανιστήρια, και βιασμούς να καταγράφονται σε πολλές περιοχές που κατελήφθησαν από τον τουρκικό στρατό.
Παράλληλα, η Τουρκία εφάρμοσε μια συστηματική πολιτική εποικισμού, μεταφέροντας δεκάδες χιλιάδες πολιτών από την Ανατολία στα κατεχόμενα εδάφη, με στόχο την αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης και την ενίσχυση της τουρκικής παρουσίας στο νησί. Αυτός ο εποικισμός, που αποτελεί παραβίαση του διεθνούς δικαίου, άλλαξε ριζικά τη δημογραφική πραγματικότητα της Κύπρου, δημιουργώντας μια νέα πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα που συνεχίζει να επηρεάζει τις διαπραγματεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος.
Το δημογραφικό πρόβλημα που προκλήθηκε από τις προσφυγικές ροές και τον εποικισμό έχει μακροχρόνιες συνέπειες για την Κύπρο. Οι Ελληνοκύπριοι πρόσφυγες εξακολουθούν να μην έχουν το δικαίωμα επιστροφής στις εστίες τους, ενώ η παρουσία εποίκων στα κατεχόμενα εδάφη ενισχύει τη διχοτόμηση του νησιού. Η αλλοίωση της δημογραφικής δομής και η αδυναμία επίλυσης του προσφυγικού ζητήματος αποτελούν κρίσιμα εμπόδια στην προσπάθεια επανένωσης της Κύπρου.
Οι συνέπειες της τουρκικής εισβολής δεν περιορίστηκαν μόνο στον φυσικό εκτοπισμό των πληθυσμών, αλλά δημιούργησαν και βαθιά τραύματα στην κυπριακή κοινωνία, επηρεάζοντας τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Η προσφυγιά και η αλλοίωση της δημογραφικής ταυτότητας του νησιού παραμένουν ανοιχτές πληγές, υπενθυμίζοντας τη συνεχιζόμενη αδικία και την ανάγκη για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στο Κυπριακό.