Κατά τη διάρκεια αυτών των 5,086 ημερών ανεξαρτησίας, η Κύπρος έζησε μια περίοδο γεμάτη ελπίδα, όνειρα και αγώνες. Ένας τόπος όπου οι άνθρωποι, σαν τα δέντρα που ριζώνουν βαθιά στη γη τους, σμίλεψαν την ταυτότητά τους με κόπο και ιδρώτα, αναζητώντας το όνειρο της ελευθερίας. Όμως, η ελευθερία αυτή ήταν μια ανάσα, μια στιγμή απόλυτης γαλήνης, προτού ο αχός της διχοτόμησης σκεπάσει το νησί με το σκοτεινό του πέπλο, αφήνοντας τις φωνές της δικαιοσύνης να πνίγονται στη σιωπή της αδικίας.
Αυτή η περίοδος δεν είναι απλώς αριθμοί, αλλά οι καρδιές που χτυπούν, οι ψυχές που αγωνίζονται, τα δέντρα που αντιστέκονται στον άνεμο της λησμονιάς. Είναι μια πολύτιμη κληρονομιά, χτισμένη με το αίμα και τα δάκρυα ενός λαού που, μέσα από τις στάχτες, ξαναγεννιέται, σαν τον φοίνικα που αναδύεται από τις φλόγες. Είναι η απόδειξη πως, όσο σκληρά κι αν χτυπάει η μοίρα, η φλόγα της ελευθερίας δεν σβήνει, αλλά καίει ακατάπαυστα, φωτίζοντας το δρόμο προς την αξιοπρέπεια.
Ας σταθούμε δίπλα σ' αυτόν τον λαό, ας κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη αυτών των χρόνων ανεξαρτησίας, ως σύμβολο ελπίδας και αδιάκοπου αγώνα. Γιατί η Κύπρος, με την ψυχή της λαβωμένη, αλλά ποτέ καταβεβλημένη, θα βρει ξανά τον δρόμο της προς την ενότητα. Και τότε, μέσα από τις ρωγμές της ιστορίας, θα αναδυθεί η δικαιοσύνη, και το νησί θα ανασάνει ξανά, ελεύθερο.