Αυτό το ρολόι, χαραγμένο με τους αριθμούς του πόνου και της μνήμης, παραμένει μια αδιάκοπη υπενθύμιση της πληγής που χαράχτηκε στην καρδιά της Κύπρου εκείνο το τραγικό πρωινό της 20ής Ιουλίου 1974.
Καθώς οι δείκτες του κινούνται αδυσώπητα, δεν μετρούν απλώς τον χρόνο που κυλά, αλλά και τον χρόνο που πάγωσε για τους ανθρώπους αυτού του μαρτυρικού τόπου. Δεν καταγράφει μόνο ώρες και λεπτά· αποτυπώνει την ιστορία ενός λαού που αναγκάστηκε να ζει με το βάρος της κατοχής.
Κάθε φωτεινό ψηφίο είναι σαν χτύπος καρδιάς που αρνείται να λησμονήσει. Είναι η φωνή της γης που ακόμα αναζητά τη δικαίωση, της ψυχής που αρνείται να παραδοθεί στη λήθη. Αυτός ο μηχανισμός δεν είναι απλώς ένα εργαλείο μέτρησης· είναι μάρτυρας που καταγράφει πληγές, απώλειες, αλλά και την αδιάκοπη ελπίδα για επανένωση. Ο χρόνος κυλά, αλλά και στέκεται ακίνητος, περιμένοντας τη στιγμή που οι πληγές θα επουλωθούν και η δικαιοσύνη θα θριαμβεύσει.
Κι όμως, προσδοκούμε την ημέρα που αυτό το ρολόι θα σωπάσει. Την ημέρα που δεν θα χρειάζεται πια να μετρά τον χρόνο της απουσίας και της αδικίας. Γιατί τότε, η μνήμη θα έχει βρει τη δικαίωσή της και η ελπίδα θα έχει γίνει πραγματικότητα. Μέχρι τότε, συνεχίζουμε να θυμόμαστε και να αγωνιζόμαστε, με την πίστη ότι η φλόγα της δικαιοσύνης θα διαλύσει το σκοτάδι της λήθης.
* Οι Τούρκοι ξεκίνησαν την αποβίβαση στις 5.20΄ π.μ. στις 20 Ιουλίου 1974. Πηγή: Φάκελος Κύπρου (Τόμος 1). (2024). Parliament.gr. Σελ. 86. Ανακτήθηκε από https://library.parliament.gr/