Πενήντα χρόνια έχουν περάσει από εκείνο το τραγικό ξημέρωμα της 20ης Ιουλίου 1974, όταν η Κύπρος βίωσε την βάρβαρη εισβολή της Τουρκίας. Πενήντα χρόνια Τουρκικής εισβολής και κατοχής.

50 Χρόνια Μνήμης και Προβληματισμού

Το νησί, βυθισμένο στον πόνο και την αδικία, έζησε μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας του, ενώ οι πληγές αυτής της τραγωδίας παραμένουν ανοικτές μέχρι και σήμερα. Οι μνήμες εκείνης της εποχής, ζωντανές και αμείλικτες, εξακολουθούν να στοιχειώνουν τον κυπριακό λαό, κρατώντας την τραγωδία αυτή χαραγμένη στην ψυχή του.

Η τουρκική εισβολή δεν ήταν μόνο μια βίαιη πράξη κατά της Κύπρου, αλλά και μια απροκάλυπτη αδικία που έφερε τον θάνατο, την προσφυγιά, και τον διχασμό σε έναν τόπο με μακραίωνη ιστορία και πολιτισμό. Ένα νησί που πάντα φιλοξενούσε την αρμονική συνύπαρξη διαφορετικών λαών και πολιτισμών, βρέθηκε ξαφνικά να ζει κάτω από την βαριά σκιά της διχοτόμησης.

Το 1974 ήταν η χρονιά που άλλαξε για πάντα την πορεία της Κύπρου. Η βίαιη διαίρεση του νησιού, ο ξεριζωμός χιλιάδων ανθρώπων από τις εστίες τους και η απώλεια ζωών παραμένουν ανεξίτηλα σημάδια στην κυπριακή ιστορία. Αυτή η αδικία δεν μπορεί να λησμονηθεί, και η διεκδίκηση της δικαιοσύνης αποτελεί ηθικό χρέος για όλους μας.

Στον αγώνα για δικαιοσύνη και επανένωση, συνδράμουμε στην αναθέρμανση της συλλογικής μνήμης και στη διατήρηση της ιστορικής συνείδησης. Δεν ξεχνάμε την τραγωδία, αλλά την κρατάμε ζωντανή, με την ελπίδα ότι μια μέρα θα έρθει η δικαίωση. Η Κύπρος, ένα νησί που αναπνέει τον πόνο της διχοτόμησης, μας καλεί να μην σιωπήσουμε. Να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την επανένωση, για την αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για την δικαίωση όσων αδικήθηκαν.

Αυτά τα πενήντα χρόνια δεν είναι μόνο ένας χρόνος μνήμης, αλλά και ένας χρόνος συνεχούς προβληματισμού και δράσης. Η ιστορία της Κύπρου δεν τελειώνει με την καταγραφή της τραγωδίας του 1974. Αντίθετα, συνεχίζει να γράφεται κάθε μέρα, με την ελπίδα και τον αγώνα για μια Κύπρο ελεύθερη και ενωμένη, όπου η δικαιοσύνη θα θριαμβεύσει και η μνήμη των θυμάτων θα τιμηθεί όπως της αξίζει.


«Νησί πικρό, νησί γλυκό, νησί τυραγνισμένο, κάνω τον πόνο σου να πω και προσκυνώ και μένω»

Γ. Ρίτσος

#ΔενΞεχνώ